Trzy krótkie metraże zrealizowane przez czołowych twórców francuskiej awangardy filmowej: Fernanda Légera, Germaine Dulac i Jeana Vigo. Intrygujące, niejednoznaczne, pełne formalnych eksperymentów filmy są dowodem na artystyczną śmiałość realizatorów, wykorzystujących rozmaite środki do osiągnięcia swoich celów: wytknięcia społecznych nierówności, ożywienia pozornie martwych przedmiotów czy wciągnięcia widzów w oniryczny świat marzeń.

Balet Mechaniczny (Ballet Mécanique) [1924], 16′

Reżyseria: Fernand Léger/Dudley Murphy

Eksperyment dadaistyczny malarza Fernanda Légera, stworzony we współpracy ze scenografem Dudley’em Murphym. Głównym postulatem filmu jest „wyzwolenie przedmiotów”: pokazanie, że przedmiot również może być sztuką. Obrazy się powtarzają, zbliżają, oddalają, pulsują, są pokazywane z różnych perspektyw. Na ekranie pojawia się animowana i zgeometryzowana postać Chaplina, zbliżenia kobiecych ust, przedmioty codziennego użytku, wchodząca po schodach praczka. Obrazy te przeplatane są fragmentami dzieł Légera, pełnych kół i trójkątów.

Film prezentowany w wersji po rekonstrukcji cyfrowej.

Uśmiechnięta pani Beudet (La Souriante Madame Beudet) [1923], 38′

Reżyseria: Germaine Dulac

Jeden z najwcześniejszych przykładów kina feministycznego. Opowieść o kobiecie (Germaine Dermoz) uwięzionej w pozbawionym miłości małżeństwie, która postanawia zabić swojego męża (Alexandre Arquilliere). Bohaterka wzorowana jest na postaci ze słynnej powieści Pani Bovary Flauberta, ale Germaine Dulac traktuje ją z dystansem i przyprawioną goryczą ironią. By oddać jej wyobrażenia, wspomnienia i marzenia, reżyserka stosuje cały wachlarz uwielbianych przez ówczesnych twórców awangardowych środków wyrazu, takich jak deformacje obrazu, zdjęcia przyspieszone, zwolnione, zaciemnienia, utraty ostrości. Film został uznany przez ówczesnych krytyków za „wizualną symfonię”, dzieło artystycznie dojrzałe i wyrafinowane.

A Propos Nicei (A Propos De Nice) [1930], 23′

Reżyseria: Jean Vigo

Jean Vigo, enfant terrible francuskiego kina, choć przed zbyt wczesną śmiercią w wieku 29 lat, zdążył zrealizować jedynie cztery filmy, zapewnił sobie poczesne miejsce w historii europejskiej kinematografii. Autorski dokument A propos Nicei był jego debiutem, który nakręcił jako 25-latek.

Film portretuje Niceę – wspaniały kurort na Lazurowym Wybrzeżu, pełen plażowiczów i ludzi w restauracjach. Nie jest to jednak miejsce dla każdego, bo jedynie turyści o zasobnych portfelach mogą sobie pozwolić na rozrywki w tym mieście. Podczas gdy arystokraci i bogaci kuracjusze zażywają słońca na eleganckiej Promenade des Anglais, ubodzy robotnicy, w wąskich uliczkach dzielnicy portowej, w pocie czoła pracują na swoje skromne utrzymanie.

Film Jeana Vigo to błyskotliwa satyra na klasowe społeczeństwo francuskie dwudziestolecia międzywojennego, której siłę wzmacniają charakterystyczne zdjęcia Borisa Kaufmanna i eksperymentalny montaż.

Partner: Instytut Francuski w Polsce.