Oscary 1941 – 5 nominacji: najlepszy film, najlepszy scenariusz oryginalny, najlepsza rola męska, najlepsza rola męska drugoplanowa, najlepsza muzyka

Pierwszy film dźwiękowy Chaplina, a także niezwykły filmowy apel do świata. Ostra satyra na Hitlera i niemiecki narodowy socjalizm, która wywarła wielki wpływ na amerykańską debatę w sprawie przystąpienia do II wojny światowej. Wiele scen z filmu, jak choćby legendarna końcowa przemowa, w której król komedii ostatecznie „pogodził się” z kinem dźwiękowym, czy scena, w której Hynkel podbija globus niczym piłkę plażową, przeszły już na zawsze do historii X muzy.

Głównym bohaterem filmu jest niezdarny żydowski żołnierz (Chaplin), który traci pamięć w wypadku samolotowym. Przez 20 lat przebywa w szpitalu, kompletnie nieświadomy zachodzących wokół niego zmian: w Tomanii władzę objął dyktator Hynkel (również grany przez Chaplina), który z pomocą ministrów Garbitscha i Herringa prześladuje wszystkich tomańskich Żydów. Seria przypadków i pomyłek sprawia, że żydowski żołnierz – pracujący po wyjściu ze szpitala jako fryzjer – zajmuje miejsce okrutnego dyktatora.

Chaplin długo opierał się rewolucji dźwiękowej. W 1931 roku pisał w Timesie o uniwersalnej sile kina niemego opartego na pantomimie, w przeciwieństwe do filmów z dialogami, które ograniczają odbiorcę z powodu języka. Światła wielkiego miasta (1931) i Dzisiejsze czasy (1936), choć miały premierę po rewolucji dźwiękowej roku 1929, nie miały dialogów, a jedynie zsynchronizowaną muzykę i efekty dźwiękowe. Dopiero w Dyktatorze Chaplin po raz pierwszy przemówił.

Film dźwiękowy.