Nowożeńcy Karl i Maria w alpejskiej chacie poznają doktora Kraffta, który – dręczony obsesją po śmierci swojej żony – ciągle poszukuje jej w górach. Razem z nim w roli przewodnika rozpoczynają wspinaczkę na Piz Palü, nie spodziewając się nadciągającej burzy.

Imponujące dzieło austriackiego reżysera Georga Wilhelma Pabsta oraz Arnolda Fancka – prekursora niemieckiego filmu górskiego. Zdjęcia realizowane były w Masywie Bernina w Alpach. W filmie wystąpiła jedna z najbardziej kontrowersyjnych postaci niemieckiego kina, Leni Riefenstahl oraz as myśliwskiego lotnictwa, Ernst Udet, który gra samego siebie. Riefenstahl wspinała się bez zabezpieczenia, nabawiła odmrożeń i omal nie straciła życia w lawinie.

Do roku 1996 oryginalna dwugodzinna wersja filmu uznawana była za zaginioną. Obraz został odnowiony w 1997 roku przez Stiftung Deutsche Kinemathek.

Filmy Fancka są wspaniałe formalnie: zachwycają kadrami przedstawiającymi majestat ośnieżonych gór, zdumiewają dynamiką jazd kamery prowadzonej przez świetnych operatorów-narciarzy (…), budzą podziw fenomenalnymi zdjęciami lotniczymi i nocnymi, które obrazują górskie akcje ratunkowe w świetle pochodni (…) Mistrzowsko też operują suspensem trzymając widza w napięciu niemal od pierwszej do ostatniej minuty.
Tomasz Kłys „Film niemiecki w epoce wilhelmińskiej i weimarskiej”

Białe piekło na Piz Palü pozostawiło po sobie trwały ślad w historii kinematografii inspirując wielu twórców. Odniesienia do filmu pojawiają się m.in. w Bękartach wojny Quentina Tarantino.